Abdij van Melk
Geschiedenis
De monumentale benedictijnenabdij van Melk, al van verre zichtbaar, schijnt felgeel op een steile klif die naar het noorden afloopt in de richting van de rivier de Melk en de Donau. Als een van de mooiste en grootste verenigde barokensembles van Europa staat het op de werelderfgoedlijst van UNESCO.
831 wordt de plaats genoemd als Medilica (= grensrivier) en was belangrijk als koninklijk douane- en kasteeldistrict.
In de tweede helft van de 10e eeuw schonk de keizer Leopold I van Babenberg een smalle strook langs de Donau, met in het midden het kasteel, een versterkte nederzetting.
Manuscripten in de Abdijbibliotheek van Melk verwijzen naar een gemeenschap van priesters die al onder markgraaf Leopold I stond. Met de uitbreiding van de heerschappij in oostelijke richting naar Tulln, Klosterneuburg en Wenen verloor de Melker Burg zijn belang. Maar Melk diende als begraafplaats voor de Babenbergs en als begraafplaats voor St. Koloman, de eerste patroonheilige van het land.
Markgraaf Leopold II liet op de rots boven de stad een klooster bouwen, waar benedictijner monniken van de abdij van Lambach in 1089 hun intrek namen. Leopold III overgedragen aan de benedictijnen de burcht Babenberg, evenals landgoederen en parochies en het dorp Melk.
Omdat het klooster door een markgraaf werd gesticht, werd het in 1122 uit de jurisdictie van het bisdom Passau gehaald en direct onder de paus geplaatst.
Tot de 13e eeuw de Melker Stift beleefde een culturele, intellectuele en economische bloei en al in 1160 wordt een kloosterschool gedocumenteerd in manuscripten.
Een grote brand verwoestte het einde van de 13e eeuw. Klooster, kerk en alle bijgebouwen. De monastieke discipline en economische fundamenten werden geschokt door de pest en slechte oogsten. Kritiek op de secularisatie van de monniken en de daarmee gepaard gaande misstanden in de kloosters resulteerde in een hervorming waartoe in 1414 op het Concilie van Konstanz werd besloten. In navolging van het Italiaanse klooster Subiaco zouden alle benedictijnenkloosters gebaseerd moeten zijn op de idealen van de Regel van Benedictus. Het centrum van deze vernieuwingen was Melk.
Nikolaus Seyringer, abt van het Italiaanse benedictijnenklooster in Subiaco en voormalig rector van de Universiteit van Wenen, werd als abt in het klooster van Melk geïnstalleerd om de "Melk-hervorming" door te voeren. Onder hem werd Melk een model van strikte monastieke discipline en, in verband met de Universiteit van Wenen, een cultureel centrum in de 15e eeuw.
Tweederde van de Melk-manuscripten die tot op de dag van vandaag bewaard zijn gebleven, dateert uit deze periode.
Reformatie periode
Edelen kwamen op de Diets in aanraking met het lutheranisme. Mede als uiting van hun politieke verzet tegen hun vorsten bekeerde de meerderheid van de adel zich tot het protestantisme. Boeren en bewoners van de markt hadden de neiging om zich te wenden tot de ideeën van de wederdopersbeweging. Het aantal mensen dat het klooster betrad daalde sterk. Het klooster stond op de rand van ontbinding. In 1566 waren er nog maar drie priesters, drie geestelijken en twee lekenbroeders in het klooster.
Om lutherse invloeden tegen te gaan werden vanuit het klooster de parochies in de omgeving bezet. Melk was het regionale centrum van de Contrareformatie. Gebaseerd op het model van de jezuïetenscholen met zes klassen in de 12e eeuw. Gesticht,
oudste school in Oostenrijk, de Melker Klosterschule, gereorganiseerd. Na vier jaar aan de Melkschool gingen de leerlingen voor twee jaar naar het jezuïetencollege in Wenen.
In 1700 werd Berthold Dietmayr tot abt gekozen. Het doel van Dietmayr was om met een nieuw gebouw het religieuze, politieke en spirituele belang van het klooster te benadrukken.
In 1702, kort voordat Jakob Prandtauer besloot een nieuw klooster te bouwen, werd de eerste steen voor de nieuwe kerk gelegd. Het interieur is ontworpen door Antonio Peduzzi, stucwerk door Johan Pöckh en de schilder Johann Michael Rottmayr de plafondfresco's. Paul Troger schilderde de fresco's in de bibliotheek en in de Marble Hall. Christian David uit Wenen was verantwoordelijk voor het vergulden. Joseph Munggenast, een neef van Prandtauer, voltooide het bouwmanagement na de dood van Prandtauer.
In 1738 verwoestte een brand in het klooster het bijna voltooide gebouw.
Uiteindelijk werd 8 jaar later de nieuwe kloosterkerk ingewijd. Kloosterorganist in Melk was de latere kapelmeester van de Weense kathedraal Johann Georg Albrechtsberger.
De 18e eeuw was een gouden eeuw op het gebied van wetenschap en muziek. Vanwege het belang voor de staat, het schoolsysteem en de pastorale zorg werd het klooster echter niet gesloten onder Jozef II zoals vele andere kloosters.
In 1785 plaatste keizer Jozef II het klooster onder leiding van een staatscommandant abt. Deze bepalingen werden ingetrokken na de dood van Jozef II.
In 1848 verloor het klooster zijn grondbezit, en de financiële compensatiegelden die hiervan werden ontvangen, werden gebruikt voor de algemene renovatie van het klooster. Abt Karl 1875-1909 had een grote invloed op het leven in de regio. Er werd een kleuterschool opgericht en het klooster schonk land aan de stad. Bovendien werden op initiatief van abt Karl langs de landwegen ciderbomen geplant, die tot op de dag van vandaag kenmerkend zijn voor het landschap.
Aan het begin van de 20e eeuw werden rioleringen, nieuwe waterleidingen en elektrische verlichting aangelegd. Om het klooster te financieren werd in 1926 onder meer een Gutenbergbijbel verkocht aan de Yale University.
Na de annexatie van Oostenrijk in 1938 werd de kloosterhogeschool door de nationaal-socialisten gesloten en werd het grootste deel van het kloostergebouw geconfisqueerd voor een staatshogeschool. Het klooster overleefde de oorlog en de daaropvolgende bezettingsperiode vrijwel zonder schade.
Restauratiewerken aan het entreegebouw en de binnenplaats van de prelaat, evenals de structuuranalyse in de bibliotheek en de Kolomanizaal, waren nodig om de 900ste verjaardag van het klooster in 1989 met een tentoonstelling te vieren.
de pen
Het complex, uniform gebouwd in barokstijl door Jakob Prandtauer, heeft 2 zichtbare zijden. In het oosten is de vorstelijke entree smalle zijde met het in 1718 voltooide portaal, dat wordt geflankeerd door twee bastions. Het zuidelijke bastion is een vestingwerk uit 1650, een tweede bastion aan de rechterzijde van het portaal is gebouwd omwille van de symmetrie.
In het westen ervaren we een theatrale productie vanaf de kerkgevel tot aan het balkon met een ver uitzicht over de Donau-vallei en de huizen van de stad Melk aan de voet van het klooster.
Daartussen volgen hofjes van verschillende afmetingen die op de kerk zijn georiënteerd. Als u het poortgebouw oversteekt, komt u op het poortwachtersterrein, waarin zich aan de rechterkant een van de twee Babenberg-torens bevindt. Het maakt deel uit van een oud fort.
We gaan verder door de poort en zijn nu in een lichte hal van twee verdiepingen, de Benediktihalle, met een fresco van St. Benedictus aan het plafond.
Vanaf hier kijken we de trapeziumvormige binnenplaats van de prelaat in. In het midden van de binnenplaats stond tot 1722 de Kolomani-fontein, die abt Berthold Dietmayr aan de marktstad Melk schonk. Een fontein van de ontbonden abdij van Waldhausen staat nu op de plaats van de Kolomani-fontein in het midden van het hof van de prelaat.
Eenvoud en rustige harmonie kenmerken de gevelstructuur van de omliggende gebouwen. Barokke schilderijen op de centrale gevels van Franz Rosenstingl, die de vier kardinale deugden uitbeelden (gematigdheid, wijsheid, moed, rechtvaardigheid), werden in 1988 vervangen door moderne afbeeldingen van hedendaagse schilders.
Kaiserstiege, Kaisertrakt en Museum
Vanaf het Prälatenhof gaan we over de linker achterbocht door de poort over een colonnade naar de Kaiserstiege, het statige trappenhuis. Benauwd in het onderste gedeelte, ontvouwt het zich naar boven met stucwerk en sculpturen.
Op de eerste verdieping loopt de 196 m lange Kaisergang door bijna de gehele zuidelijke gevel van het huis.
Portretschilderijen van alle Oostenrijkse heersers, Babenberger en Habsburg, hangen aan de muren van de Kaisergang in de abdij van Melk. Vanaf hier gaan we de kamers van de keizerlijke familie binnen, die worden gebruikt als kloostermuseum. Het "Melker Kreuz", geschonken door hertog Rudolf IV, een waardevol decor voor een van de hoogste relikwieën, een deeltje van het kruis van Christus, wordt alleen bij speciale gelegenheden tentoongesteld.
colomani monstrans
Een andere schat van het klooster is de Kolomani-monstrans, met de onderkaak van St. Koloman, Dar Jaarlijks op de feestdag van Sint Koloman, 13 oktober, wordt het vertoond tijdens een dienst ter nagedachtenis aan de heilige. Anders is de Kolomani-monstrans te zien in het Abdijmuseum van de Abdij van Melk, dat zich in de voormalige keizerlijke kamers bevindt.
Marmeren hal
De Marmeren Zaal, twee verdiepingen hoog, sluit aan op de Keizerlijke Vleugel als banket- en eetzaal voor seculiere gasten. De hal werd verwarmd met hete lucht via een smeedijzeren rooster in de vloer in het midden van de hal.
Indrukwekkend is een monumentale plafondschildering van Paul Troger op het zwaar gegroefde platte plafond in de Marmeren Zaal van de Abdij van Melk, waarmee hij landelijke bekendheid verwierf. "Triomf van Pallas Athene en overwinning op de duistere machten" toont figuren die zweven in een hemelse zone boven geschilderde neparchitectuur.
bibliotheek
De bibliotheek is na de kerk de op één na belangrijkste ruimte in een benedictijnenklooster en bestaat daarom al sinds de oprichting van het klooster van Melk.
De Melk Library is verdeeld in twee grote kamers. In de tweede kleinere kamer dient een ingebouwde wenteltrap als toegang tot de omringende galerij.
Het plafondfresco van Paul Troger in de grootste van de twee bibliotheekruimtes vormt een spiritueel contrast met het plafondfresco in de Marmeren Hal van de Abdij van Melk. Donker hout met inlegwerk en de bijpassende, uniforme goudbruine kleuring van de boekruggen bepalen de indrukwekkende, harmonieuze ruimtelijke ervaring. Op de bovenverdieping bevinden zich twee leeszalen met fresco's van Johann Bergl, die niet toegankelijk zijn voor het publiek. De bibliotheek van de abdij van Melk bevat ongeveer 1800 manuscripten sinds de 9e eeuw en in totaal ongeveer 100.000 banden.
De collegiale kerk van St. Pieter en St. Paulus, ingewijd in 1746
Het hoogtepunt van het barokke kloostercomplex van de abdij van Melk is de collegiale kerk, een torenhoge koepelkerk met een dubbele torengevel naar het voorbeeld van de Romeinse jezuïetenkerk Il Gesu.
We komen binnen in een machtige, tongewelfde zaal met zijkapellen en oratoria en een 64 meter hoge trommelkoepel. Een groot deel van de ontwerpen en suggesties voor dit kerkinterieur is terug te voeren op de Italiaanse theaterarchitect Antonio Beduzzi.
In de collegiale kerk van Melk opent zich een pompeus, barok kunstwerk voor ons. Een synergie van architectuur, stucwerk, houtsnijwerk, altaarstructuren en muurschilderingen versierd met bladgoud, stucwerk en marmer. De fresco's van Johann Michael Rottmayr, de altaarstukken van Paul Troger, de preekstoel en het hoogaltaar ontworpen door Giuseppe Galli-Bibiena, sculpturen ontworpen door Lorenzo Mattielli en de sculpturen van Peter Widerin geven de overweldigende totaalindruk van deze hoge barokke kerk.
Van het grote orgel van de Weense orgelbouwer Gottfried Sonnholz is alleen het uiterlijk van het orgel uit de bouwtijd in 1731/32 bewaard gebleven. Het eigenlijke werk werd in 1929 tijdens een verbouwing verlaten. Het huidige orgel werd in 1970 gebouwd door Gregor-Hradetzky.
tuinen
Het barokke abdijpark met zicht op het barokke tuinpaviljoen op de begane grond werd oorspronkelijk ontworpen met barokke bloem-, groene planten- en grindornamenten, vanuit het destijds ontstaande “paradijselijke” tuinidee van de barok. De tuin is gebaseerd op een filosofisch-theologisch concept, het heilige getal 3. Het park is aangelegd in 3 terrassen met op het 3e terras een waterbassin, water als symbool van het leven. De barok gebogen fonteinkom op de begane grond, in het midden van de lengteas van de tuin en het tuinpaviljoen, komt overeen met de lantaarn boven de kerkkoepel, waarin St. Geest, de derde goddelijke persoon, wordt weergegeven in de vorm van een duif als symbool van het leven.
Na 1800 werd een Engels landschapspark ontworpen. Het park raakte daarna overwoekerd totdat in 1995 het kloosterpark werd gerenoveerd. De "Tempel van Eer", een neobarok, achthoekig open zuilenpaviljoen met mansardedak op het 3e terras van het kloosterpark, en een fontein werden hersteld, evenals het oude systeem van paden. Op het hoogste punt van het abdijpark is een laan met lindebomen aangeplant, waarvan sommige al zo'n 250 jaar oud zijn. Accenten van hedendaagse kunst verbinden het park met het heden.
De installatie van de "Benedictus-Weg" heeft als thema "Benedictus de Zalige" als inhoud. De paradijstuin is aangelegd naar oude modellen uit kloostertuinen, met geneeskrachtige kruiden en sterk gekleurde en geurende planten.
Beneden is een "Jardin méditerranée" een exotische, mediterrane tuin. Verderop langs het pad staan Bijbelse planten zoals vijgenbomen, klimplanten, een palmboom en een appelboom.
tuinhuisje
Blikvanger is het barokke tuinpaviljoen op het gelijkvloers van het abdijpark.
In 1747/48 bouwde Franz Munggenast het tuinpaviljoen voor de priesters als een plek om te ontspannen na de strenge vastentijd. De toen gebruikte kuren, zoals aderlatingen en diverse ontgiftingskuren, moesten achteraf nog versterkt worden. De monniken werden in twee groepen verdeeld, de ene ging door met het normale kloosterleven terwijl de andere rust kreeg.
De schilderijen van Johann W. Bergl, leerling van Paul Troger en vriend van Franz Anton Maulbertsch, tonen een fantasierijke barokke levenshouding, geschilderde paradijselijke omstandigheden, als contrast met de ascese van het kloosterleven. Het thema van de fresco's boven de ramen en deuren in de grote hal van het paviljoen is de wereld van de zintuigen. Putti vertegenwoordigen de vijf zintuigen, bijvoorbeeld de smaakzin, het belangrijkste zintuig, wordt twee keer vertegenwoordigd, als drinken in het zuiden en eten in het noorden.
De zon schijnt in het midden van het plafondfresco, het hemelgewelf, en daarboven zien we een boog van de dierenriem met de maandelijkse tekens van de seizoenen lente, zomer en herfst.
Op de randen van het plafondfresco op de beschilderde zolder zijn de vier destijds bekende continenten afgebeeld: Europa in het noorden, Azië in het oosten, Afrika in het zuiden en Amerika in het westen. In de andere kamers zijn exotische taferelen te zien, zoals de ontdekking van Amerika in de oostkamer. Afbeeldingen van kaartende engelen of engelen met biljartkeus geven aan dat deze kamer als gokhal werd gebruikt.
Tijdens de zomermaanden wordt de grote zaal van het tuinpaviljoen van Abdij van Melk gebruikt als podium voor concerten tijdens de Internationale Barokdagen op Pinksteren of de zomerconcerten in augustus.
Abdij van Melk en haar park vormen een harmonieus geheel door de interactie van de spirituele en natuurlijke niveaus.